شناسایی مواد منفجره با استفاده از فناوری نانو

محققان با وارد کردن نانولوله ‌کربنی به اسفناج، این گیاه را به نانوحسگری تبدیل کردند که قادر است ترکیبات منفجره را شناسایی کند.

یک گروه تحقیقاتی با قرار دادن نانولوله‌های کربنی در یک نوع گیاه، امکان تشخیص ترکیبات خطرناک و انفجاری را فراهم کردند. این گیاه قادر است بدون نیاز به سیم، اطلاعات مربوط به ترکیبات انفجاری را به ادوات الکترونیکی منتقل کند.
محققان دانشگاه کالیفرنیا نانولوله‌های کربنی را در برگ‌های اسفناج قرار داده و این گیاه را به یک حسگر تبدیل کردند. این حسگر قادر است، مواد انفجاری را شناسایی و اطلاعات مربوط به آن را به یک تلفن همراه منتقل کند.
این فناوری می‌تواند کاربردهای زیادی در بخش کشاورزی داشته باشد، به طوری که این نوع حسگرها می‌تواند توسط کشاورزان برای رصد گیاهان سالم مورد استفاده قرار گرفته و همچنین از آنها برای بهبود محصولات استفاده کرد. همچنین وزارت دفاع نیز می‌تواند از این فناوری برای تولید حسگرهایی استفاده کند که امکان شناسایی مواد انفجاری را فراهم می‌کند.
این پروژه یکی از نخستین مثال‌هایی است که در آن فناوری‌ نانو با استفاده از مهندسی وارد گیاه می‌شود. به این فناوری، نانوبیونیک گیاهی گفته می‌شود؛ در این روش محققان نانومواد را به گیاه منتقل می‌کنند. این نانومواد موجب بروز خواص الکترونیکی، نوری و شیمیایی ویژه‌ای می‌شوند.
در مقاله‌ای که این گروه منتشر کردند، نشان داده شده است که با وارد کردن نانولوله‌ کربنی به گیاه اسفناج، این گیاه می‌تواند ترکیبات شیمیایی موسوم به نیتروآروماتیک را شناسایی کند؛ ماده‌ای که معمولاً در مواد منفجره مورد استفاده قرار می‌گیرد.
زمانی که این ترکیب در محیط وجود داشته باشد، نانولوله کربنی شروع به تابش فلورسانس می‌کند که این تابش توسط دوربین مادون قرمز شناسایی می‌شود. این دوربین را می‌توان روی تلفن همراه قرار داد تا اطلاعات از طریق ایمیل به کاربر ارسال شود.

جبران کم آبی و استحصال آب‌های ژرف یا فسیلی

ایران کشوری استثنایی در زمینه داشتن منابع آبی به ویژه منابع آبی ژرف است که به گفته برخی کارشناسان اگر استحصال آب های ژرف طبق پژوهش های دقیق، جانمایی درست و تاکید بر اثبات تجدیدپذیر بودن صورت گیرد، در شرایط کمبود شدید آب شرب بلامانع است.

ایران کشوری خشک و نیمه خشک است اما با توجه به موقعیت جغرافیایی، دارای چهار اقلیم و فصول چهارگانه است که این مساله این کشور را استثنایی کرده است. همچنین تنوع گیاهی و جانوری، وجود کوه های سر به فلک کشیده، بیابان های داغ و سوزان، فصل های گرم و سرد همزمان با هم، نعمتی است که این کشور را به بهشتی زیبا تبدیل کرده است.
اما چند سالی است این بهشت دچار کم آبی شده و در واقع زنگ خطر برداشت بی رویه منابع آبی آن به صدا درآمده است؛ بسیاری از تالاب ها و رودخانه ها خشک شده اند که ادامه این روند بسیار خطرناک خواهد بود و به اعتقاد برخی کارشناسان تا چند سال آینده برای تامین آب شرب هم با مشکل مواجه می شویم هرچند در حال حاضر نیز بسیاری از شهرها با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند.
بر این اساس چندی پیش قائم مقام وزارت نیرو که دستگاه متولی تامین آب کشور است اعلام کرد که این وزارتخانه در حال پیگیری و بررسی منابع آبی به عنوان ' آب های ژرف' در کشور در قالب طرح احیا و تعادل بخشی آب های زیرزمینی است.
حال این سوال پیش می آید که منظور وزارت نیرو آب های ژرف است یا آب های فسیلی، زیرا دو نوع منبع آبی در این راستا در کشور وجود دارد یکی آب های فسیلی در عمق هزار تا دو هزار متری است که تجدیدپذیر نیست و دیگری آب های ژرف که در عمق 800 متری و تجدیدپذیر است؛ این درحالی است که وزارت نیرو اعلام کرد آب های در عمق دو هزار متری را بررسی می کند و اعتبار 200 میلیارد ریالی نیز برای مطالعه آن پیش بینی کرده است.
محمد درویش مسئول گروه اقتصادی اجتماعی در بخش تحقیقات بیابان در این باره به خبرنگار علمی ایرنا گفت: یک پارامتر در حوزه دانش آب شناسی وجود دارد که به عنوان آب های فسیلی است که در طول میلیون ها سال در لایه های زیرین زمین شناسی و در عمق هزار تا دو هزار متری وجود دارد و به هیچ عنوان تجدیدپذیر نیستند.
وی تاکید کرد: اعتقاد بیشتر کارشناسان آب این است تا جایی که امکان دارد آب های فسیلی برداشت نشود زیرا ممکن است برداشت آن موجب افزایش زمین لغزش ها و ناپایداری ها در سطح زمین و بروز مشکلات غیرقابل پیش بینی و غیرقابل جبران شود.
عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع ادامه داد: اما در برخی کشورها مانند ایران علاوه بر آب های فسیلی نوع دیگری نیز وجود دارد که به آب های ژرف معروف است و تا عمق 800 متری وجود دارد و تجدیدپذیر است.
وی گفت: این آب ها معمولا در سرزمین هایی که گسل های فراوان و تشکیلات زمین شناسی جوان مانند ایران دارد که در معبر چندین گسل مشهور از سمت هندوکش، سپر عربستان و منطقه میاندروان قرار دارد، می توان شاهد پناه گرفتن بخشی از آب ها در این مناطق بود که به آب های ژرف معروف است.
درویش اظهار کرد: در کشور ما اعتقاد بیشتر پژوهشگران و آبشناسان بر این است که آب های ژرف در ایران کاملا منبع ارزشمندی است زیرا برداشت و استفاده از آن به مراتب کم هزینه تر از انتقال آب بین حوضه ای، سدسازی، شیرین کردن و نمک زدایی از آب است.
وی تاکید کرد: اگر مطالعات دقیق در این باره صورت گیرد، می تواند به عنوان منبع راهبردی و استراتژیک مدنظر دولتمردان و کلان نگران برنامه ریزی در کشور قرار گیرد.
درویش افزود: البته قبل از اینکه اقدام به برداشت از این آب ها شود، باید چند نکته مورد توجه قرار گیرد؛ اول اینکه آیا تمام تمهیدات لازم برای استفاده حداکثر از راندمان درخور آب را انجام داده ایم؟ آیا میزان ضایعات در بخش کشاورزی را به حد استاندارد کاهش داده ایم؟ آیا تعداد بازچرخانی آب را به حد مطلوب آن نزدیک کرده ایم ؟ آیا آن زمان است که به فکر استحصال از آب های ژرف باشیم.
وی گفت: هزینه برداشت آب های ژرف 1.1 دلار برای هر مترمکعب است که در مقایسه با هزینه آب شیرین کن که حدود 2.8 دلار در هر مترمکعب است، مقرون به صرفه تر است اما در مقایسه با استحصال روش های طبیعی مانند رودخانه ها همچنان روش گرانی است.
درویش تاکید کرد: استحصال آب های ژرف به شرط پژوهش های دقیق، جانمایی درست و تاکید بر اثبات تجدیدپذیر بودن آن بلامانع است و می شود از آن در مواقعی که با بحران های اجتماعی و کمبود شدید آب شرب مواجه هستیم صرفا برای تامین آب شرب استفاده کرد.
وی اظهار کرد: برداشت آب های ژرف فقط برای آب شرب اقتصادی است نه برای توسعه کشاورزی و صنعت، زیرا آبی که با این هزینه های گزاف استحصال می شود، به هیچ عنوان برای بخش کشاورزی و صنعت توصیه نمی شود، البته نباید فراموش کرد که برداشت همین آب نیز در همه جای کشور ممکن نیست.
مسئول گروه اقتصادی اجتماعی در بخش تحقیقات بیابان گفت: ایران یک کشور استثنایی در این زمینه است زیرا قابلیت بسیار خوبی در زمینه آب های ژرف دارد و می توانیم به روش صحیح از آن استفاده کنیم اما نکته مهم این است افرادی که در زمینه سدسازی یا انتقال آب بین حوضه ای فعالیت می کنند، چشم بسته با این کار مخالفند زیرا فکر می کنند اگر این اتفاق بیفتد کار آنها تعطیل می شود بنابراین به شرطی که استحصال کاملا علمی و با جانمایی صحیح باشد، مشکلی پیش نمی آید.
درویش با ابراز نگرانی از وضعیت کنونی منابع آبی کشور تاکید کرد: همواره این نگرانی وجود دارد که اگر به سمت برداشت آب های ژرف پیش رویم، این منابع نیز به سرنوشت منابع کنونی آبی کشور دچار شوند از این رو باید حتما قبل از اقدام به هر کاری پژوهش دقیق در زمینه توان تجدیدپذیر بودن آنها و اینکه چه میزان می توان آب از آن برداشت کرد، صورت گیرد و نباید بی محابا پیش رویم.
وی افزود: یکی از مشکلات ایران این است که کشوری زلزله خیز است بنابراین اگر با دست خود میزان آسیب پذیری کشور را افزایش دهیم، می تواند موجب آسیب بیشتر کشور در زمینه زلزله شود.

استفاده از جلبک دریایی در غذای دام و کاهش ۷۰ درصدی گاز متان

محققان دانشگاه جیمزکوک واقع در کویینزلند استرالیا دریافتند اگر تنها دو درصد از علوفه گله‌های گوسفند و گاو با جلبک دریایی خشک جایگزین شود، میزان گاز متان تولید شده در جهان ۷۰ درصد کاهش می‌یابد.

چهارپایان اهلی عامل 44 درصد از کل گاز متان تولید شده توسط انسان هستند و سالانه 3.1 گیگاتن گاز متان این حیوانات در زمین آزاد می‌شود. این در حالی است که کل ساکنین اتحادیه اروپا معادل همین میزان گاز دی اکسید کربن تولید می‌کنند.

در صورت جایگزینی دو درصد از علوفه با نوعی جلبک دریایی خشک موسوم به Asparagopsis taxiformis، 70 درصد از گاز متان تولید شده توسط دام‌ها، معادل 2.17 گیگاتن، در هر سال کاهش می‌یابد. این میزان تقریبا معادل کل گاز دی اکسید کربن تولید شده توسط کشور هندوستان است.

جلبک دریایی Asparagopsis taxiformis حاوی ماده‌ای موسوم به بروموفورم (CHBR3) است که در واکنش با ویتامین B12 مانع تولید گاز متان در اثر عملکرد میکروب‌های موجود در دستگاه گوارش چهارپایان می‌شود.

برای درک صحیح تاثیرات مخرب گاز متان بر حیات موجودات زنده لازم است به ضریب اثرگذاری بالقوه آن توجه شود.

متخصصان میزان اثرگذاری بالقوه گازهای گلخانه‌ای (GWP) بر گرمایش زمین را بر اساس دو معیار قابلیت جذب انرژی و ماندگاری این گازها در اتمسفر می‌سنجند. ضریب اثرگذاری گاز دی اکسید کربن معادل 1 GWP در طول دوره ماندگاری این گاز در اتمسفر است که به هزاران سال می‌رسد. در حالی که ضریب اثرگذاری گاز متان بین 28 تا 36 GWP است. به عبارت دیگر طول عمر گاز متان در اتمسفر بسیار کوتاه‌تر از دی اکسید کربن است اما قابلیت آن در به دام انداختن تشعشات تا36 برابر بیش‌تر است.

اخیرا در تحقیقی مشخص شد ضریب اثرگذاری گاز متان در طول 20 سال اول ورود به اتمسفر به 86 GWP می‌رسد. یعنی ظرفیت آن برای گرمایش زمین در طول یک دوره 20 ساله، 86 برابر دی اکسید کربن است. 

کشف ابرهای یاقوتی در خارج از منظومه شمسی

به گزارش ایسنا و به نقل از ساینس، دانشمندان برای اولین‌بار سیستم آب و هوایی یک سیاره گازی غول‌پیکر در خارج از منظومه شمسی را کشف کردند.

محققان اظهار کردند: ابرها و بادهای خشن این جهان دوردست، از کوراندوم تشکیل شده‌اند که سازنده یاقوت و یاقوت کبود است.

این مواد با رسیدن به دمای روزانه 2500 درجه سانتیگراد با تبخیر به طور کامل پخش می‌شوند.

دیوید آرمسترانگ از دانشگاه وارویک اظهار کرد: این حالت، جهنمی است.

وی افزود: این بادها رنگ خاصی دارند، اما درباره ترکیب آنها هنوز مطمئن نیستیم و یک حدس و گمان است.

آرمسترانگ عنوان کرد: این رنگ بستگی به اتمسفر دارد، اما هرچه که هست بسیار خیره‌کننده است.

نام سیاره مورد نظر HAT-P-7B است و بیش از هزار سال نوری از زمین فاصله و جرمی 500 برابر زمین دارد.

این سیاره در صورت فلکی ماکیان، مشتری داغ شناخته می‌شود و یک زیر مجموعه از غول‌های گازی است که اندازه، جرم و ترکیبی مشابه مشتری دارد، حول ستاره مادر خود می‌گردد و درجه حرارت آن بسیار زیاد است.

اواخر سال گذشته، نقشه آب‌وهوایی مشابه سیاره داغ مشتری به نام HD 189733b ساخته شد و در فاصله 63 سال نوری صورت فلکی روباهک قرار گرفته است.

در حال حاضر، دانشمندان بر اساس سیستم آب‌وهوایی HAT-P-7B در چهار سال، دقیق‌ترین شرایط را در سیاره‌های دوردست بررسی کردند.

هانا ویکفورد، از مرکز فضایی گودارد، اظهار کرد: با استفاده از جدول زمانی چهار ساله، امکان مطالعه در عمق این سیارات آغاز شده است.

درک کامل ما از این سیاره‌ها و ابرها در اتمسفر ابتدای راه است.

تیم محققان دو گزینه برای مواد ساخته شده ابرها در نظرگرفته‌اند: فرم کریستالی اکسید آلومینیوم که در یاقوت و یاقوت کبود است و پروسکایت، ماده معدنی اکسید تیتانیوم کلسیم که در سلول‌های خورشیدی وجود دارد.

به نظر می‌رسد کوراندوم بهترین گزینه‌ای است که تاکنون شناخته شده است.

نتایج بررسی‌ها نشان داده است مواد کافی برای تشکیل یک ابر نوری ضخیم کوراندوم وجود دارد، اما در مورد پروسکایت، این احتمال کمتر بوده، به این دلیل که آلومینیوم از تیتانیوم فراوان‌تر است.

تعداد فرضیات در این مورد زیاد است؛ پروسکایت رد نمی‌شود، اما کوراندوم احتمال بیشتری دارد.

با تجزیه و تحلیل داده‌ها از تلسکوپ فضایی کپلر ناسا، محققان توانستند تغییرات در شدت نور این سیاره دوردست را نظارت و شرایط آب‌وهوایی این سیاره را بررسی کنند.

آنها تغییرات قابل توجهی در روشنایی و گرما بدست آوردند، گاهی درخشان‌ترین نقطه این سیاره در طول روز مشاهده و گاهی در نوبت بعدازظهر دیده می‌شود.

سیاره HD 189733b، درست مثل ماه قفل گرانشی شده به این معنی که همیشه سمت ستاره خود است.

آرمسترانگ تصور می‌کند این تغییر در درخشان‌ترین نقطه به دلیل پوشش ابر ضخیم در اطراف این سیاره گرم و سوزان با سرعت چندکیلومتر در ثانیه است.

به لطف اینکه این سیاره در یک طرف سرد و طرف دیگرش داغ است، ابرها به احتمال زیاد در سمت سرد متراکم می‌شوند و اختلاف درجه حرارت بادهای پرسرعت در حال حرکت را ایجاد می‌کنند که به سمت گرم رفته و تبخیر می‌شوند.

آرمسترانگ اظهار کرد: نتایج بررسی‌ها نشان داده است وجود بادهای قوی حول این سیاره ابرها را از سمت شب به سمت روز حرکت می‌دهد.

تغییر سرعت باد نیز به طور چشمگیری منجر به تشکیل ابرهای بزرگ و از بین رفتن آنها می‌شود.

برنامه تیم در تحقیقات خود، ادامه الگوهای آب‌وهوایی HD 189733b است.

وی اظهار کرد: بنابراین امیدوارم درباره ابرهای ساخته شده از مواد معدنی یاقوتی اطلاعات جدیدی بدست آوریم.

درخشان‌ترین ابرنواختر تاریخ،حاصل فعالیت یک سیاهچاله عظیم

3.8 میلیارد سال قبل، ستاره ای در آسمان جنوبی منفجر شد و نوری را در کیهان منتشر ساخت که 570 میلیارد برابر شدیدتر از خورشید ما، و بیش از دو برابر بیشتر از تمامی ابرنواخترهای کشف شده توسط انسان بود. این ستاره ASASSN-15lh نام گرفت و در سال 2015 ابرتابش آن توسط اخترشناسان رصد شد.

حال به تازگی این تیم تحقیقاتی اعلام کردند که دلیل این انفجار نورانی را کشف کرده اند: سیاهچاله ای فوق العاده عظیم، یعنی حدود یک میلیون بار بزرگ تر از خورشید، مشغول متلاشی کردن ستاره مورد بحث بوده.

در واقع از آنجا که تابش ASASSN-15lh بسیار غیر عادی بود، دانشمندان به ناچار پژوهش بیشتری را روی آن و مشاهدات خود انجام دادند. مثلاً انفجار مذکور در یک کهکشان قرمز رخ داده، جایی که این نوع پدیده ها معمولاً شکل نمی گیرند.

تحقیقات بیشتر نشان داد این ابرنواختر رفتار عادی و شبیه دیگر موارد این واقعه ندارد. سوپرنواها معمولاً پس از انفجار، سریعاً خنک و منبسط می شوند، اما ASASSN-15lh به مرور داغ تر شد. همچنین ستاره فوق در مرکز کهکشان خودش قرار داشت، جایگاهی که معمولاً به سیاهچاله های عظیم تعلق دارد.

به گفته «گیورگس للوداس» اخترفیزیکدان ارشد مؤسسه علوم وایزمن، تمامی موارد فوق ثابت می کنند که ASASSN-15lh در واقع ستاره ای عظیم نبوده که با پایان یافتن عمر خود به انفجار ابرنواختری دست زده، بلکه با ستاره ای نسبتاً کوچکتر روبرو بوده ایم که از بد حادثه، در دام سیاهچاله ای عظیم افتاده.

این رویداد که به «Tidal Disruption» یا «گسست کشندی» معروف است، تا به امروز تنها 10 بار به رؤیت رسیده اما سرنوشت ASASSN-15lh از تمامی آنها خاص تر است، و نشان داد که ستاره ها در این وضعیت می توانند به نهایت تابش برسند.

دانشمندان پلاسمای داغ را در رآکتور همجوشی مهار کردند

یکی از نیازهای اساسی انسان، انرژی است، زیرا بدون آن موبایل هایمان از کار می افتد و مجبور می شویم با دوستان و آشنایانمان ارتباط واقعی برقرار کنیم. به همین دلیل متخصصین همواره به دنبال دستیابی به منابع انرژی پایدار برای آینده ای پاک بوده اند.

خورشید منبع بسیار خوب انرژیست، اما در دسترس ما قرار ندارد. بنابراین دانشمندان مدتهاست که می خواهند سازوکار تولید انرژی خورشید را در سطح کره خاکی پیاده سازی کنند، و البته در این راه چندان موفق نبوده اند.

در واقع ایده اصلی این است که به جای شکافتن هسته اتم و تولید انرژی فوق العاده عظیم در کنار زباله های هسته ای خطرناک، از روش همجوشی استفاده کنیم. در این روش با پیوند اتم ها به یکدیگر، انرژی بسیار زیاد و البته پاک تولید می گردد.

یکی از مهم ترین رآکتورهای همجوشی جهان، «واندلشتین 7 اکس» یا به اختصار W7-X نام دارد. در رآکتورهایی از این نوع، دمای هیدروژن تا جایی افزایش می یابد که به پلاسما تبدیل می شود، اما مشکل نیز همینجاست. پلاسما آنقدر داغ است که هر چیزی را ذوب خواهد کرد.

پژوهشگران برای غلبه بر مشکل کنترل و نگهداری پلاسما، راهکاری جدید را در W7-X به کار گرفتند. در این رآکتور از استلراتور استفاده شده که می تواند با استفاده از میدان های مغناطیسی حاصل از کویل های انجمادی، هیدروژن داغ را در محیط خلاء تحت کنترل درآورد.

حال در مقاله ای که به تازگی منتشر شده، تیم تحقیقاتی پروژه W7-X اعلام کردند ایده فوق به خوبی اجرایی شده و آنها توانستند با استفاده از میدان مغناطیسی مورد بحث، به نتیجه مطلوب دست یابند. این خبر، نه تنها برای جامعه علمی، بلکه برای نوع بشر نیز بسیار مسرت بخش است.

یکی از مهم ترین مزایای همجوشی، این است از آب دریا به عنوان منبع هیدروژن برای تولید انرژی استفاده می شود. بنابراین استفاده از این منبع غنی در کنار فقدان هرگونه زباله مضر، می تواند رآکتور فوق را به منبع انرژی پاک بی پایان برای سیاره خاکی تبدیل نماید.

شواهد بیشتر مبنی بر قابل سکونت بودن مریخ در گذشته به دست آمد

میلیاردها سال پیش، زمانی بسیار دورتر از آنچه که فکرش را کنید، سیاره سرخ احتمالا امکان ایجاد حیات را داشته اما حالا خبری از هیچ گونه زندگی در آن نیست. محققین ناسا اخیرا با مریخ نورد «کنجکاوی» موفق شدند تا شواهد جدیدی دال بر این مسئله پیدا کنند.

ضمن بالا رفتن از یک صخره بزرگ، کنکجاوی نمونه های خاک را برداشت و تحلیل کرده است و متوجه شده که مواد شیمیایی، معدنی و بافت هایی در آن وجود دارد.

از آنجایی که آب در کره زمین به عنوان یکی از فاکتورهای اساسی زندگی به شمار می رود و از سوی دیگر می دانیم که آب روی مریخ وجود داشته، بنابراین بعید نیست که حیات نیز در آن دوران وجود داشته.

جوی کریسپ از ناسا می گوید که هر چه جلوتر می رویم، مناطق و محیط های قابل حیات بیشتری در مریخ پیدا می شوند.

کنجکاوی، 4 سال پیش در ناحیه ای به نام Gale Crater روی مریخ فرود آمد، جایی که برای اولین بار مواد معدنی و جریان رودخانه ای خشک شده پیدا شد. از آن زمان تاکنون، مریخ نورد ناسا بیش از 15 هزار متر روی سطح سیاره سرخ جا به جا شده و اطلاعات را از نواحی مختلف به دست آورده است.

کنجکاوی حالا برای اولین بار موفق شده تا عنصر جامد اما غیر فلزی بور را روی سطح کره سرخ پیدا کند. اما چرا باید از پیدا شدن بور هیجان زده شد؟ چون این عنصر توانایی بالایی در حل شدن در آب را دارد و عمدتا در مناطقی می توان آن را یافت که آب سطحی بخار شده و خاک خشک است.

همین عنصر و بسیاری عناصر دیگر نیز در لایه های عمیق تر مریخ پیدا شده اند. تصور بر این است که جریان های آب زیر زمینی در لایه های زیرین کوه شارپ نیز جریان داشته و زمانی که همه آب سطح سیاره خشک شده، بور و دیگر عناصر نیز همان جا باقی مانده اند.

با این حال، به دلیل مشکلات پیش آمده برای کنجکاوی، حرکت و پیشروی متوقف شده تا مهندسان ناسا متوجه شوند مشکل کجا است. در حال حاضر، تا مشکل برطرف گردد، کنجکاوی به تحلیل محیط پیرامون و نمونه های دریافت شده خواهد پرداخت.

کشف جدید اخترشناسان

چیزی در حدود هزار سال نوری آن طرف تر، در جهت صورت فلکی ماکیان، یک غول گازی به نام HAT-P-7b قرار گرفته که در سال 2008 توسط تلسکوپ فضایی کپلر کشف شد. این سیاره که 16 بار بزرگ تر از زمین است، تا به امروز ناشناخته مانده بود و هیچ اطلاعاتی در مورد وضعیت و ساختار آن در دست نداشتیم.

حال برای اولین بار، محققین توانستند اطلاعاتی در مورد وضعیت آب و هوایی سیاره ای خارج از منظومه شمسی به دست آورند. دیوید آرمسترانگ از گروه اخترفیزیک دانشگاه وارویک در این رابطه می گوید:

ما با استفاده از ماهواره کپلر ناسا نور بازتابی از اتمسفر HAT-P-7b را مورد مطالعه قرار داده و مشاهده کردیم که جو این سیاره به مرور زمان تغییر می کند. سیاره مورد بحث از نظر گرانشی موقعیت ثابت و قفل شده ای دارد، یعنی یک سمت آن همواره روبروی ستاره منظومه اش قرار می گیرد.

به همین دلیل ابرها در سمت تاریک و سرد سیاره شکل می گیرند، اما به سرعت در سمت داغ رو به ستاره تبخیر می گردند.

او ادامه می دهد در نتیجه این وضعیت، بادهای شدیدی در اطراف این سیاره به گردش در می آیند و ابرها را از سمت تاریک به بخش روشن انتقال می دهند. سرعت بادها نیز تغییرات گسترده ای دارد، و بنابراین توده های عظیم ابر به سرعت تشکیل شده، اما سریعاً از بین می روند.

گفتنیست این اولین بار است که اخترشناسان توانسته اند وضعیت آب و هوایی و جوی یک سیاره بزرگ گازی را خارج از منظومه شمسی ارزیابی و تعیین نمایند.

طبق این تحقیق، HAT-P-7b در سمت روشن خود دمای بسیار زیادی دارد که به حدود 2860 کلوین (2586 سلسیوس) می رسد، و جالب تر اینکه مشاهده ابرهای این سیاره بسیار دلپذیر خواهد بود، چون جنس آنها به احتمال زیاد از کوراندوم است، همان ترکیب معدنی که یاقوت سرخ یا یاقوت کبود را می سازد.

نقص فنی مریخ نورد کنجکاوی، دانشمندان ناسا را نگران کرده است

مریخ نورد «کنجکاوی» چهار سال قبل روی سیاره سرخ فرود آمد تا به ما نشان دهد آیا شبیه ترین عضو منظومه شمسی به زمین، نشانه ای از حیات در خود دارد یا خیر. برای پاسخ به این سؤال، این ربات به حفاری و نمونه برداری از صخره ها و آنالیز شیمیایی ترکیبات به دست آمده می پردازد.

اما چند روز است که عملیات صعود این خودرو به ارتفاعات کوه ائولیس، یکی از محتمل ترین مناطق برای کشف حیات در مریخ، به علت نقص فنی متوقف شده. دانشمندان ناسا می گویند به خاطر نقص در موتور دریل کنجکاوی، این وسیله قادر به اجرای عملیات حفاری نیست.

«اشوین واساوادا» مهندس ارشد آزمایشگاه تحقیقاتی ناسا می گوید این مسئله حدود یک هفته قبل رخ داد و به نظر می رسید که آن را رفع کرده ایم، اما ظاهراً این مشکل هنوز ادامه دارد. او ادامه داد که اگر نتوانیم دریل را حرکت دهیم، دیگر خبری از حفاری نیز نخواهد بود.

این نقص فنی در زمانی حساس رخ داده، زیرا برای اولین بار دانشمندان توانسته اند اطلاعاتی از پیشینه اقلیمی مریخ و قسمت های سرشار از آب همراه با ترکیبات شیمیایی مهم از جمله عنصر بور به دست آورند.

پژوهشگران معتقدند بور عامل تشکیل قند حلقوی ریبوز و ریبونوکلئیک اسید یا همان RNA است که در تمامی سلول های زنده حضور دارد.

طبق نتایج به دست آمده، با افزایش صعود کنجکاوی به ارتفاعات Mount Sharp غلظت بور نیز افزایش می یابد. این کوه رسوبی با ارتفاع حدود 5 کیلومتر، در نزدیکی «گودال گیل» قرار دارد، یعنی همان جایی که چهار سال پیش به عنوان محل فرود کنجکاوی انتخاب شد.

گفتنیست محل کنونی این مریخ نورد «سازند مورای» در ارتفاع 200 متری محل فرود اصلی است، منطقه ای که پیشینه تاریخی بین ده ها میلیون تا صدها میلیون سال را در خود جای داده و منبع اطلاعاتی عظیمی برای زمین شناسان به شمار می رود.

زخم‌های دیابتی با فناوری نانو ترمیم می‌شوند

جدار رگ‌های خونی در بیماران دیابتی پس از مدتی آسیب می‌بیند و این تنگی و انسداد رگ‌ها، باعث می‌شود سطح خون‌رسانی به اندام ها به خصوص اندام‌های تحتانی، کاهش یافته و به از بین رفتن سلول‌های این ناحیه منجر شود. بسیاری از پانسمان‌هایی که با هدف ترمیم زخم تاکنون طراحی شده‌اند به دلیل مشکلات زیاد و جدی، یا از بازار دارویی حذف شده‌اند و یا هزینه بالا و شرایط آن با اقبال عمومی مواجه نشده است. اما به تازگی دو محقق ایرانی با فناوری نانو به راهکاری دست یافته‌‌اند که به ترمیم زخم‌های ایجاد شده در بیماران دیابتی منجر می‌شود.

یک داربست ایده‌آل علاوه بر اینکه بایستی قادر به تقلید شرایط زیستی و عملکرد ماتریکس خارج سلولی چه از لحاظ ترکیب شیمیایی و چه از نظر ساختار فیزیکی باشد باید زیست‌سازگار و زیست‌تخریب‌پذیر بوده و همچنین روش ساخت و طراحی مناسب فرایند، مصرف و استفاده آسان و راحت برای بیمار و در نهایت هزینه اندکی داشته باشد.

اخیرا مشخص شده داربست‌های با ساختار طبیعی می‌توانند در تسهیل تصالات سلولی، عملکرد، تکثیر و نفوذ آن به داخل بافت، مشابه بافت اصلی بدن عمل کنند و نیازمندی بیماران را مرتفع سازند. از این رو محققان کشور در صدد آمدند تا با فناوری نانو، داربست‌هایی را برای ترمیم زخم دیابتی طراحی کنند. در این طرح، داربست‌های نانوفیبری به روش اکستروژن بر پایه کیتوزان به همراه سایر بیوپلیمرهایی مانند کلاژن/الاستین/ هیالورونیک اسید کندویتین سولفات حاوی سلول‌های کراتینوسیتی و فیبروبلاستی طراحی شد.

تسریع در ترمیم هرگونه زخم مزمن غیر قابل درمان از قبیل زخم دیابتی و زخم‌های مشابه از قبیل زخم بستر و زخم‌های آلوده به میکروب به دلیل به‌کارگیری کیتوزان با قابلیت بالای آنتی‌باکتریایی و زخم‌های عمیق که با درمان‌های محدود شونده و کند مواجه هستند، از کاربرد‌های این طرح به‌شمار می‌رود. در این طرح، روش‌های نوین و منحصر‌به‌فردی به‌کار گرفته شده تا در نهایت منجر به ترمیم زخم دیابتی شود.

در این پروژه، داربست‌های تهیه شده حاوی سلول‌های پوستی در مدل حیوانی مورد بررسی قرار گرفت و نتایج آن امیدبخش بوده است. همچنین مشخص شده که در حد قابل توجهی مشابه‌سازی ویژگی‌های پوست طبیعی را دارد. طرح «داربست نانوفیبری به منظور ترمیم زخم دیابتی» توسط محمد رئوفی و مرتضی محمودی به نتیجه رسیده است.