بررسی محققان ایرانی نشان داد، ضایعه استخوانی ایجاد شده در حیوانات، 4 تا 12 ماه پس از پیوند داربست حاوی سلول بهبود یافته و سلول‌های مزانشیمی به محل ضایعه مهاجرت کرده بودند.
سلول‌های بنیادی مزانشیمی به عنوان گزینه‌ای برای سلول درمانی ضایعات مختلف، همواره مطرح و مورد استفاده بوده‌اند. با توجه به توان تمایزی این سلول‌ها، می‌توان انتظار داشت که پیوند سلول‌های بنیادی مزانشیمی به محل ضایعات استخوانی منجر به تمایز آنان به رده سلولی دلخواه و بهبود ضایعه شود، اما تاکنون ساختار ایده‌الی که ترمیم ضایعات استخوانی به وسیله سلول‌های بنیادی مزانشیمی را ممکن کند، وجود نداشته است.
با هدف ساخت داربست مناسبی که مهاجرت سلول‌های بنیادی مزانشیمی به محل ضایعه و تمایز آنان به سلول‌های استخوانی را ممکن کند؛ دکتر باغبان اسلامی‌نژاد، امیر کمالی، دکتر احمد عریان، دکتر بهاروند و همکارانشان در پژوهشگاه رویان و دانشگاه شیراز، پژوهشی را طراحی کردند که طی آن، داربستی از ژلاتین / نانو هیدروکسی پاتید (G/nHAp) ساخته شد که ریزکره‌هایی از جنس پلی‌گلایکولیک اسید (PLGA) دارای کانادیبیول (CBD) درون آن قرار گرفته بود.
سپس ساختار، تخلخل و میزان تخریب داربست ساخته شده به کمک روش‌های آزمایشگاهی بررسی شد. پس از این سلول‌های بنیادی مزانشیمی به درون داربست انتقال یافته، داربست‌ها به محل ضایعه ایجادشده در استخوان رادیال (یکی از دو استخوان ساعد) حیوان مدل آزمایشگاهی پیوند زده شد.
نتایج این پژوهش که در مجله بین‌المللی Materials Science & Engineering C به چاپ رسیده است، نشان داد کانادیبیول موجود در داربست یادشده باعث افزایش مهاجرت سلول‌های بنیادی مزانشیمی شده است. همچنین، بیان ژن‌های مربوط به استخوان در سلول‌های پیوند شده با داربست دارای کانادیبیول افزایش یافته بود.
نتایج این پژوهش نشان داد کانادیبیول باعث تسهیل مهاجرت سلول‌های مزانشیمی به محل ضایعات استخوانی و تمایز آنان به استخوان می‌شود.
