رئیس سازمان فضایی ایران از اتمام ساخت ماهواره دوستی خبر داد. مرتضی براری در حالی از پایان طراحی و ساخت این ماهواره ایرانی می‌گوید که از دو سال قبل صحبت هایی راجع به اتمام این پروژه شنیده می‌شد.
بر اساس پست اینستاگرامی مرتضی براری، طراحی و ساخت ماهواره دوستی به همراه ایستگاه های زمینی آن پایان یافته است.
وی گفت: برای آماده نگه داشتن ماهواره و تجهیزات ساخته شده تست های جدیدی صورت گرفت که با موفقیت توام بود و از تمام اساتید، متخصصان و اعضا تیم این پروژه تشکر می کنم.
مشخصات ماهواره دوستی
ماهواره دوستی، به عنوان یکی از مجموعه ماهواره‌های توسعه فن‌آوری کشور و به کارفرمایی سازمان فضایی ایران، توسط دانشگاه صنعتی شریف طراحی و ساخته شده و در سال ۱۳۹۴ توسط رئیس جمهور رونمایی شد.
با اینکه قرار بود این ماهواره ایرانی در سال ۹۵ برای پرتاب آماده شود، اما خبر اتمام ساخت آن در اردیبهشت ۹۶ توسط سازمان فضایی ایران اعلام شد.
پروژه‌های توسعه فن‌آوری با هدف تولید دانش فنی و کسب تجربه در زمینه‌های مرتبط با فناوری فضایی و نیز ورود دانشگاه‌ها به این حوزه همراه با تربیت نیروی متخصص، تعریف و اجرا می‌شوند. در این راستا، ماهواره دوستی به صورت خاص، با هدف توسعه و دستیابی به فناوری‌هایی که برای اولین بار در ماهواره‌های بومی نصب و مورد استفاده قرار می‌گیرد، طراحی و ساخته شده است.
از مهمترین ویژگی های ماهواره دوستی می‌توان به کنترل وضعیت سه محوره، OBDH مقاوم در برابر خطا، سامانه کنترل حرارت نیمه فعال و سلول‌های خورشیدی تولید شده در کشور با قابلیت بهره‌برداری در محیط فضا را اشاره کرد.
بیشینه طول عمر عملیاتی این ماهواره برابر با یک سال و طول عمر بالستیکی آن متناسب با مدار آن خواهد بود.
دوستی یک ماهواره مینیاتوری ایرانی
ماهواره دوستی با وزن ۵۲ کیلوگرم در دسته ماهواره های مینیاتوری قرار می‌گیرد.
ماهواره‌های مینیاتوری، ماهواره‌هایی هستند با وزن کم و سایز کوچک، طبقه‌بندی جدیدی که برای گروه‌بندی این ماهواره‌ها استفاده می‌شود، عبارت است از:
ماهواره‌های کوچک (۵۰۰–۲۰۰ کیلوگرم)
ماهواره‌های میکرو (زیر ۲۰۰ کیلوگرم)
ماهواره‌های نانو (زیر ۱۰ کیلوگرم)
ساخت ماهواره های مینیاتوری چند سالی است که در حال توسعه است. هزینه پایین تر و همچنین استقرار راحت تر این ماهواره ها نسبت به ماهواره های غول پیکر قدیمی از مهمترین دلایل چنین رویکردی است.
بیشتر بخوانید: کاهش هزینه ماموریت‌های فضایی با ماهواره‌هایی به اندازه یک کف دست
مدار این ماهواره بیضوی و در دسته مدارهای کم ارتفاع (LEO)، با ارتفاع اوج و حضیض به ترتیب برابر با ۳۱۰ و ۲۵۰ کیلومتر و شیب مداری ۵۵ درجه خواهد بود.
شکل ماهواره دوستی تقریبا مکعبی بوده و با ابعادی در حدود نیم متر طراحی و ساخته شده است. این ماهواره فاقد نیروی پیشرانش به منظور انجام مانور مداری برای تغییر مدار است. بنابراین پس از استقرار در مدار از پیش تعیین شده، اقدام به انجام ماموریت‌های محوله در دوره عمر خود نموده و پس از سپری شدن عمر عملیاتی، با استهلاک انرژی جنبشی و نزول به مدارهای پایین‌تر، وارد اتمسفر شده و عمر آن پایان می‌یابد. انرژی مورد نیاز آن از باتری و پانل‌های خورشیدی تامین می‌شود.
رئیس سازمان فضایی ایران، تصویربرداری رنگی با رزولوشن بهتر از ۳۰ متر، بررسی پوشش گیاهی و پایش منابع آبی را از جمله کاربردهای ماهواره ایرانی دوستی عنوان کرد.
در سال ۹۵ طراحی مفهومی ساخت نانوماهواره مکعب ایرانی به اتمام رسید و رئیس سازمان فضایی ایران در آن زمان اظهار امیدواری کرد که این ماهواره ها در آینده نزدیک، جایگزین ماهواره های سنگین می‌شوند.
وی افزود: ماهواره های مکعبی با نگاه به آینده طراحی و برنامه ریزی می شوند و کوچک بودن آنها دلیل بر ناتوان بودن این نوع ماهواره ها نیست، بلکه با توجه به پیشرفت های علمی در آینده نزدیک، این ماهواره ها جایگزین ماهواره های سنگین خواهد شد.
