روز ۲۳ دسامبر ۱۹۴۷ در آزمایشگاه بل اتفاق بزرگی رخ داد. سه کارشناس این آزمایشگاه به نام‌های ویلیام شاکلی، جان باردین و والتر براتین موفق به ساخت اولین ترانزیستور اتصال نقطه‌ای شدند.
به گزارش ایسنا؛ این اختراع، جایزه نوبل فیزیک سال ۱۹۵۶ را نصیب این سه نفر کرد. آنها هنگام تحقیق بر روی جایگزینی بهتر برای رله‌های مکانیکی و ساخت تقویت کننده‌های توانمندتر موفق به ساخت قطعه‌ای شدند که ترانزیستور نام گرفت و تحولی بزرگ در دنیای الکترونیک به شمار می‌رود.
این اختراع آنها می‌توانست جایگزین لامپ‌های خلاء شود که در آن زمان جزء اصلی دستگاه‌های الکترونیکی به شمار می‌رفت. این لامپ‌ها غیر از حجم بالا که باعث جای‌گیری زیاد می‌شد عیب‌های متعدد داشتند که از جمله تولید گرمای زیاد در دستگاه‌های برقی را می‌توان نام برد، چون یکی از اجزای اصلی آنها سیم‌های گرم شونده یا فیلامان بود.
این سیم‌های گرم شونده به خودی خود باعث تلف شدن انرژی هم می‌شدند اما در ترانزیستور به دلیل نداشتن فیلامان تلفات حرارتی هم وجود ندارد. البته ترانزیستور سال‌ها قبل در سال ۱۹۲۸ در آلمان توسط فیزیکدانی به نام یولیوس ادگار لیلینفلد و در سال ۱۹۳۴ فیزیکدان آلمانی دکتر اسکار هایل ارائه شده بودند اما چون به ثبت نرسیده و یا ساخته نشده بودند در اسناد رسمی، آزمایشگاه بل به عنوان مخترع این وسیله شناخته می‌شود.
ترانزیستورها یکی از قطعات پرکاربرد در مدارهای الکترونیکی استفاده می‌شود و مانند کلید برای خاموش و روشن کردن همچنین تقویت در الکترونیک، ترانزیستور می باشد. ترانزیستور به عنوان سوئیچ، تقویت کننده، تثبیت کننده ولتاژ و نوسان‌ساز و… سامانه‌های الکترونیک بکار می‌روند. اگرچه ترانزیستورها قطعه‌ای ساده هستند اما یکی از مهم‌ترین قطعات الکترونیکی بشمار می‌روند.
ترانزیستورها در کنار هزینه کمتر، سرعت در کار(بیشتر لامپ‌ها به ۱۰ تا ۶۰ ثانیه زمان برای گرم شدن و به کار افتادن نیاز داشتند)، قابلیت اطمینان بالاتر، عمر طولانی‌تر و ده‌ها مزیت قابل توجه نسبت به لامپ‌های خلاء داشتند. اما شاید اندازه به مراتب کوچک‌تر و مصرف کم را یکی از بزرگترین مزیت‌های آنها دانست که توانستند تحولی بسیار بزرگ، در کوچک سازی و بهره‌گیری از دستگاه‌های الکترونیک دانست و بطور مثال حجم گیرنده‌های رادیویی را به حتی ۲۰-۳۰ برابر کوچک‌تر تغییر دهد و امکان استفاده آنها با استفاده از باتری‌های معمولی را فراهم آورد که گام عظیمی در همگانی کردن رادیو به عنوان یک وسیله ارتباط جمعی و اطلاع رسانی بشمار می‌رود.
