مجله علمی ایلیاد - محققین دانشگاه ییل با تغییر دادن ویژگی‌های سطح نانوذرات توانسته‌اند آن‌ها را به سلول‌های خاصی در مغز برسانند. با چسبناک کردن نانوذرات به صورت زیستی، محققین به سوالی همیشگی پاسخ داده‌اند؛ «زمانی که ذرات را به مغز رساندید، چگونه به آن‌ها می‌گویید که با سلول‌های سرطانی واکنش دهند؟» نتایج یافته‌های این محققین در مجله‌ی Nature Communications به چاپ رسیده است.
«مارک سالتزمان»، پروفسور مهندسی شیمی و زیست در بنیاد گویزوئتا و پروفسور فیزیولوژی سلولی و مولکولی و عضو مرکز سرطان دانشگاه ییل به‌عنوان یکی از نویسندگان مقاله‌ی حاضر می‌گوید: «تا کنون تحقیقات بر این موضوع تمرکز داشته‌اند که آیا می‌توان داروها را بر نانوذرات بارگذاری کرد و نیز آیا می‌توان این ذرات ریز را به درون مغز فرستاد؟ تاکنون به این موضوع فکر نمی‌شد که ذرات به سمت کدام سلول‌ها خواهند رفت. این اولین مطالعه در مورد نزدیک شدن نانوذرات به سلول‌های مختلف است.»
توانایی نانوذرات برای رساندن دارو به مناطق خاصی از بدن امیدواری زیادی برای مقابله با سرطان و دیگر بیماری‌ها به‌وجود آورده است. به گفته‌ی دانشمندان با این کار عوارض جانبی داروهایی که به میزان زیادی سمی هستند نیز به کمترین مقدار ممکن خواهد رسید. استفاده از نانوذرات در درمان سرطان دارای چالش‌های خاصی است. این موضوع به خاطر سدهای خونی در مغز است که اجسام خارجی را از مغز بیرون می‌کنند. در سال‌های اخیر دانشمندان موفق شده‌اند با استفاده از پوشش پلیمری نانوذرات را به درون مغز نفوذ دهند. این پوشش پلیمری به نانوذرات ویژگی نامرئی بودن را می‌دهد و باعث می‌شود از دید سیستم ایمنی بدن مخفی باشند. این ویژگی نامرئی بودن، همچنین باعث می‌شود سلول‌های مغز نیز نتوانند نانوذرات را شناسایی کنند.
«اریک سانگ» فارغ‌التحصیل دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه ییل و نویسنده‌ی همکار این مقاله می‌گوید: «این نوع پوشش دادن باعث می‌شود که ذرات بدون انجام کاری که به‌خاطر آن فرستاده شده‌اند در فضای بین سلول‌ها معلق باقی بمانند.» محققین ییل دریافتند که می‌توانند با عوض کردن ترکیبات شیمیایی نانوذرات بر این مشکل فائق آیند. در دو گروه از موش‌ها که یک گروه دارای تومور مغزی و گروه دیگر دارای مغز سالم بودند، محققین دریافتند که تفاوت‌های بین ترکیب شیمیایی سطح ذرات نقش مهمی در پذیرش آن‌ها توسط سلول‌های مغز دارد.
محققین گروهی از ذرات را با پلیمرهای غنی از آلدئیدهایی که دارای پیوند شیمیایی با آمین‌ها هستند، پوشاندند. این ترکیب در اغلب پروتئین‌ها یافت می‌شود. احتمال اینکه این ذرات چسبناک توسط همه‌ی انواع سلول‌های موجود در مغز جذب شوند، بالاتر می‌رود. نرخ جذب و پذیرش این ذرات در سلول‌های تومورها بالاتر است. حققین می‌‌گویند این نتایج نشان داده است که می‌توان با متناسب کردن ویژگی‌های شیمیایی نانوذرات، بر روی توزیع داروهایی که توسط آن‌ها حمل می‌شوند، کنترل دقیقی اعمال کرد. علاوه بر این محققین اعتقاد دارند که می‌توان با متناسب کردن نانوذرات برای درمان‌های خاص کارایی درمان را در سلول‌های هدف افزایش داد و سمیت دارو را برای سلول‌هایی که هدف نیستند نیز کاهش داد.
