این یافته کمک می‌کند تا بتوانیم با مشکل تغییر اقلیم مقابله کنیم؛ به خصوص در کشوری مثل هند که مقادیر زیادی سنگ بازالت برای ذخیره‌ی این گاز دارد.
علاوه بر این، این تیم تحقیقاتی پی برد که وقتی کربن دی اکسید محلول در آب به سنگ‌های بازالت داغی که در اعماق زمین قرار دارند، تزریق می‌شود، به سرعت با سنگ واکنش شیمیایی می‌دهد و در نتیجه‌ی آن کربنات تشکیل می‌شود. «یورگ متر»، یکی از اعضای این تیم می‌گوید حتی اگر این واکنش شیمیایی شکل نگیرد، گاز کربن در سنگ ذخیره می‌شود. اما بهتر است که به سنگ تبدیل شود. متر می‌گوید: «تبدیل آن به سنگ برای ذخیره‌ی دایمی، بیشترین امنیت را دارد. کربنات واقعا ماده‌ی پایداری است.»
تزریق کربن دی اکسید به بازالت در مقایسه با دیگر روش‌های ذخیره‌سازی هزینه‌ی بیشتری داشته و به آب بیشتری هم نیاز دارد. اما وقتی این ماده به سنگ تبدیل شود، دیگر نیازی به نظارت برای کنترل وضعیت‌ش ندارد، چون ثابت می‌ماند. متر می‌گوید «ما می‌توانیم میزان نظارت را خیلی کمتر کنیم.»
«یوهانس میوسیک» از دانشگاه ادینبورگ که در این پروژه نقشی نداشت می‌گوید برای ذخیره‌ی امن کربن دی اکسید، نیازی نیست حتما آن را به کربن دی اکسید تبدیل کنیم. اما عموم مردم درباره‌ی امن بودن آن نگران هستند. بنابراین با استفاده از چنین روش‌هایی می‌توانیم حمایت عموم را برای گرفتن و ذخیره‌سازی کربن دی اکسید جلب کنیم.
اگر به دام انداختن و ذخیره‌ی کربن دی اکسید در مقیاس بزرگی انجام شود، می‌تواند در کاهش روند گرمایش جهانی تاثیر زیادی بگذارد. مشکل اصلی اما ذخیره‌ی کربن دی اکسید نیست بلکه به دام انداختن آن است که هزینه‌ی بسیار زیادی دارد. هزینه‌ی این کار حتی از تزریق کربن دی اکسید هم بیشتر است.
اگر تکنولوژی‌های لازم برای گیر انداختن کربن دی اکسید بیشتر شود و این کار در مقیاس بزرگ‌تری انجام شود، هزینه‌ی آن پایین می‌آید. اما تقریبا همه‌ی پروژه‌های مرتبط در نقاط مختلف جهان در مقیاس کوچک انجام می‌شوند.
به خاطر هزینه‌ی زیاد، بعید به نظر می‌رسد که به دام انداختن کربن دی اکسید به طور گسترده انجام شود، مگر اینکه دولت‌ها هزینه‌ی آن را بپردازند یا نرخ‌های بالایی برای انتشار این گاز تعیین کنند تا شرکت‌ها مجبور شوند کربن دی اکسید اضافه‌شان را به دام بیندازند.
