از پنجره به بیرون نگاه کنید و سپس چشمان خود را ببندید. چه چیزی دیدید؟ شاید شما به بارانی که می آید توجه کرده باشید و مردی که با خود چتر دارد. چتر او چه رنگی بود؟ دسته آن چه شکلی بود؟ آیا شما این جزئیات را دیدید. احتمالا نه. برخی از دانشمندان علوم اعصاب می گویند: حتی اگر شما جزئیات کمی از صحنه ی بیرون پنجره را دریافته باشید، هنوز هم چشم شما هر چیزی که مقابلتان بوده را دیده است. اما در این منطق معایبی وجود دارد، ممکن است که دید ما تنها منعکس کننده « لُب کلام» از آنچه که می بینیم، باشد.
در این شکل، علامت های بعلاوه قرمز نشان دهنده نقطه ثابت و کانون توجه این عکس های خاص است. ستون سمت چپ دو تصویری را نشان می دهد که به هیچ وجه (ستون سمت چپ، تصویر اصلی) دستکاری نشده است. وقتی که تصویر ثابت نشده باشد و به صورت کانونی ظهور نشده باشدستون وسطی به سمت تاریکی میل می کند. در عوض، ستون سمت راست نشان میدهد که چگونه بخش هایی از جهان که تثبیت نشده و مورد توجه نیستند نشان دهنده آمار گروه و یا "لُب کلام" هستند. اعتبار: کوهن و همکاران در علوم شناختی 2016
در این شکل، علامت های بعلاوه قرمز نشان دهنده نقطه ثابت و کانون توجه این عکس های خاص است. ستون سمت چپ دو تصویری را نشان می دهد که به هیچ وجه (ستون سمت چپ، تصویر اصلی) دستکاری نشده است. وقتی که تصویر ثابت نشده باشد و به صورت کانونی ظهور نشده باشدستون وسطی به سمت تاریکی میل می کند. در عوض، ستون سمت راست نشان میدهد که چگونه بخش هایی از جهان که تثبیت نشده و مورد توجه نیستند نشان دهنده آمار گروه و یا “لُب کلام” هستند. اعتبار: کوهن و همکاران در علوم شناختی ۲۰۱۶
به گزارش بیگ بنگ، نویسندۀ اول مایکل آ. کوهن، فوق دکترا در آزمایشگاه کانویشر نانسی در موسسه مک گاورن MIT برای تحقیقات مغز می گوید:« کار زیادی که صورت گرفت نشان می دهد تجربه بصری ما بسیار غنی است و عکس واضح می تواند کاملا اشتباه باشد. اما حتی اگر تعداد انگشت شماری از آیتم ها را ببینیم، قطعا درک درستی از جهان اطراف خود داریم و از نوع صحنه ای که در آن قرار داریم، آگاهی کسب می کنیم.»
پژوهشگران، مطالعه برای تعیین کمی آگاهی بصری مان از جمله نشان دادن فردی که در تصویر مشخص شده در اشکال و یا اشیاء مختلف بر روی صفحه نمایش کامپیوتر و پرسش از جزئیاتی که آنها به خاطر دارند؛ در اغلب موارد، افراد فقط چهار یا پنج پاسخ صحیح می دهند. در واقع زمانی استثنا وجود دارد که افراد در ابتدا به یک چیز از پیش تعیین شده به دقت نگاه کنند که توجه آنها را به آن تغییر جلب می کند. این فوکوس انتخابی بخشی از چرایی است که دانشمندان شناختی نمی توانند در مورد آنچه که ما در واقع “می بینیم” توافق داشته باشند، زیرا چشم نباید زیاد متغیر باشد.
با این حال برای کوهن، آگاهی ترکیبی از چند فرآیند، از جمله تمرکز و حافظه می باشد که به ما در تصمیم گیری در مورد اقدامات آینده کمک می کند. او به مطالعاتی اشاره می کند که نشان می دهد مغز ما به سرعت به سمت اشیاء و صحنه های بزرگ (به عنوان مثال، یک بزرگراه، یک پارک، یک فروشگاه) در کسری از ثانیه می رود. نگاهی که به آن پنجره می کنید و شما در عمق، قابلیت جهت یابی، فضای باز و دمای محیط را می گیرید. مغز برخی از جزئیات را می گیرد به عنوان مثال، شما نه تنها یک مرد و یک چتر می بینید، بلکه مردی که با خود چتر دارد را می بینید. اما بسیاری از ادراک بصری ما به معنای واقعی کلمه روی “تصویر بزرگ” تمرکز می کند.
eyeballکوهن می گوید: «یکی از چیزهای مفید در مورد این مطالعه این است که موارد بسیاری وجود دارد که در آن تجربه ذهنی شما گمراه کننده است و علم می تواند چیزهایی در مورد آگاهی تان که لزوما از آن آگاه نیستید، نشان دهد. آزمایش های بسیاری وجود دارد که در آن افراد از محدودیت های تجربه های شناختی خود شگفت زده شدند.»
اگر کمتر از چیزی که فکر می کنیم داریم انجام می دهیم ببینیم، به احتمال زیاد، حواس دیگر از قوانین مشابهی پیروی می کنند. شواهدی وجود دارد که ادراک های صوتی نیز در لُب تمام صداهایی که می شنویم متکی است. از پنجره، شما صدای بارش باران، آواز پرندگان و موتورهای ماشین را می شنوید، اما آنچه گوش شما در نهایت می شنود هم همه خیابان یا گفتگویی در پیاده رو است. باز هم، گوش تنها لُب کلام را از محیط جمع آوری می کند.
به احتمال زیاد محققان ِ دیگر نیز با ایده کوهن و همکار نویسنده اش- دانیل دنت دانشمند علوم شناختی دانشگاه تافتس و کانویشر- در مورد محدود کردن آگاهی توسط پهنای باند حافظه و تصمیم گیری مخالفت کنند. آنها نمی توانند رد کند که ما ناخودآگاه همه چیز را در دید خود “نمی بینیم”. کوهن می گوید:« اندازه گیری آگاهی عینی بدون قابلیت گزارش تلفیقی با تجربه ذهنی بسیار دشوار است. به نظرم این مقاله به ما امید می دهد که می توانیم شکاف بین چیزی که به عنوان دانشمند مقدار آن را تعیین می کنیم و احساسات عینی مردم وقتی چشمانشان را باز می کنند پر کنیم.» جزئیات پژوهش دانشمندان دانشگاه MIT در ۱۹ آوریل ۲۰۱۶ در dx.doi.org منتشر شده است.
ترجمه: سپیده محمدزاده
